فلاپی دیسک (دیسکت) برای اولین بار در سال 1967 توسط شرکت IBM اختراع شد. ظرفیت این نوع
حافظه جانبی 1.44 مگا بایت بوده که برای انتقال فایلهای برنامه و متن از یک رایانه
به رایانه دیگر مورد استفاده قرار می گیرد.
با ظهور انواع حافظه های فلش ،
استفاده از فلاپی کاهش یافته اما هنوز کاربران زیادی از آن استفاده میکنند.
بیشتر بوردهای اصلی رایانههای خانگی بسته به تنظیمات CMOS سعی میکنند از فلاپی
دیسک بوت شوند.
حرارت، ضربه دیدن و قرار گرفتن در معرض میدان مغناطیسی باعث آسیب
دیدن آن می شود.